Πώς έμαθε να κλαίει

Κάποτε η σκιά μου

δεν ήξερε ούτε να γελάει

ούτε να πονά.

Μ' ακολουθούσε μόνο

αφόρητα πιστή.

Διψούσα κι έπινε νερό.

Νύσταζα και κοιμόταν.

Δεν σ' αγαπούσε

αλλά σ' αγκάλιαζε παράφορα.

Στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας

οι δυο μαζί

με τη δική σου τη σκιά

πώς μπερδευόσαστε

σ' ένα θεόρατο κουβάρι σκοτεινό

που άλλαζε σχήματα διαρκώς

ώσπου ησύχαζε.

Ξάφνου κοβότανε στα δύο

και ξανά...

ωσότου κάποτε στον τοίχο

έμεινε μόνο η δική μου η σκιά

μόνη για πάντα.

Και τότε ήτανε

που έμαθε πώς να κλαίει.

Από την ποιητική συλλογή:

ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΣΤΗ ΔΡΕΣΔΗ

ἐκδ. Νεφέλη, Αθήνα 2004